Opladen/tanken
Als coach sta ik altijd ‘aan’ voor mijn cliënten tijdens een traject.
Om ‘aan’ te kunnen staan heb ik zelfzorg nodig, opdat ik mijn energie hoog kan houden en in de neutraliteit kan blijven en zodoende de eigen projectie thuis blijft, daar waar het hoort.
Een aantal keer per jaar ga ik dan ook alleen op reis, en soort van zelf-retraite, waarin ik weer even helemaal tot en met mezelf kom.
Mezelf kan opladen, kan bijtanken met dingen waar ik blij van word én om helemaal NIETS te doen.
Onlangs voelde ik dat het tijd was om naar Spanje te rijden, 1550 kilometer vreten is voor mij een happening an sich, een smakend voorgerecht voorafgaand aan het hoofdgerecht - 8 dagen op de plaats van bestemming verblijven.
Zo reed ik met lichte nachtvorst en wat mist richting Dijon en telde onderweg, gedurende ruim 60 kilometer, wel 20 buizerds zittend op een paal langs de snelweg.
Een prachtig gezicht in de ochtendgloren en wat een geluksmoment! Bij elke buizerd die ik zag werd ik nóg blijer. Wat een feest!
Omdat het rustig was op de weg, bood het mij de kans om én te genieten onderweg én stevig door te kunnen rijden.
Na 11 uur gereden te hebben kwam ik aan in Figueres, waar ik zou overnachten. Ik was doodmoe en stond tevens stijf van de adrenaline.
Ik had mezelf in de valkuil doen trappen, de laatste 2 uur had ik op wilskracht doorgereden. En ik had mezelf gezworen niets meer op wilskracht te doen.
De optelsom van zo’n 40 jaar op wilskracht geleefd te hebben is totale leegloop van energie en roofbouw plegen op je lichaam en geest.
Dat zou ik de 8 dagen daarna en de terugreis anders doen!
Ik dompelde me onder met rusten, lezen, schrijven, ideeën en inzichten verwerken, zonnen, in koud water zwemmen, yoga, wandelen, fikkie stoken, af en toe alleen uit eten en een dagelijks ochtendritueel.
Aangevuld met een ritueel van een Peruaanse sjamaan én een energetische massage van een Peruaanse osteopaat - in Spanje.
Tijdens een 3 dagen durende harde wind/storm, heb ik me flexibel laten meevoeren op het ritme van de wind. Een uitnodiging van moeder natuur om te zijn met wat is.
Ongeacht of die wind me nu mee of tegenzat. Niets doen en mezelf overgeven, was de boodschap.
De kunst is dan om je niet te verzetten, er niet tegen te vechten maar het toe te laten, er te laten zijn en je ook te laten verwonderen van hoe krachtig die wind kan zijn, wat de wind teweeg brengt.
De wind, die zorgen of overpeinzingen doet wegwaaien, ‘una limpieza’ - een grote inwendige schoonmaak die straks weer nieuwigheden zal gaan ont-ketenen.
Wat dat is en wanneer dat is? Geen idee, ik heb vrede met het niet weten omdat ik het vertrouwen heb dat het zich vanzelf wel zal aandienen. Op het juiste moment voor mij.
Ik ben weer helemaal opgeladen, schoon gewaaid en ga achterover leunen om het nieuwe - wat het ook mag zijn - hartelijk te verwelkomen.
🙏🏽 dankbaar
