Zwaluwen
Bijna een jaar geleden schreef ik over de zwaluwen. Dat ze gezamenlijk een nestje aan het bouwen waren.
Dat ze vele kilometers kunnen afleggen en elk jaar terug komen.
Dat zwaluwen een boodschap met zich meebrengen dat je oude en negatieve dingen los mag laten.
In juni was ik er weer, in ons vakantieadres. En het nestje was alive and kicking.
Er zitten kleintjes in het nest (hoeveel kan ik niet zien) en ze worden herhaaldelijk gevoed.
Zo mooi om te zien.
Of mooier om te zien is dat ze het nest met een groepje van zo’n vijf zwaluwen beschermen.
Zo vinden ze het niet fijn als ik op 2 meter afstand aan tafel zit, of op 4 meter afstand op het bankje zit en ook niet als ik ‘s morgens op het terras trampoline spring.
Hoe ik dat merk dat ze het niet fijn vinden?
De beschermers vliegen af en aan, telkens rakelings langs me heen. Soms vliegen ze recht op mijn gezicht af om vlak voor mijn hoofd een U-turn te maken.
In eerste instantie schrok ik, om er daarna hard om te lachen. Hoe mooi is dit, deze natuur die hun kroost op alle mogelijke manieren beschermd?!
Dat doen wij ook, onze kroost beschermen en ja soms ook op alle mogelijke en onmogelijke manieren.
Als je aan onze kroost komt, kom je aan ons.
Waarschijnlijk zijn de zwaluwen eerder in staat om hun kroost los te laten, van zodra ze kunnen vliegen schat ik zo in.
Wij mensen daarentegen hebben hier veelal meer moeite mee, met loslaten en onze kroost op eigen benen te laten staan.
En toch, toch is er niets mooiers dan je kroost op het punt te zien staan van :
‘Ready to take off- and fly’!
Ik probeer in elk geval in alle zachtheid te blijven, zonder oordeel, zonder advies, naar de zwaluwen en ga dagelijks het gesprek aan om ze te laten weten dat ik hier ben in vrede.
En dat we de woning en omgeving samen kunnen delen.
En met mijn kroost, daar probeer ik hetzelfde mee.
Go and fly!
